Wardenaar Theatermaker
Wie Wardenaar kent zoekt niet, wie zoekt kent Wardenaar niet
IN DE MAAK – HARD AAN HET WERK AAN EEN NIEUWE VOORSTELLING – BINNENKORT MEER OVER…
Sylvia houdt van verhalen vertellen. Verhalen met inhoud, humor, emotie en herkenbare onderwerpen.
Ze neemt je graag mee in haar wereld en ervaringen. Zet graag mensen aan het denken en weet dat het fijn is om te luisteren naar verhalen waardoor je kunt ervaren dat je niet alleen bent.
Bij de voorstelling Schaduwziek neemt ze je mee naar de 15 jaar waarin haar moeder ziek was. Van haar 15e tot haar 30e was Sylvia Schaduwziek. Zorgde voor, en maakte zich zorgen om, haar moeder en probeerde ondertussen zichzelf te ontdekken, worden en blijven.
Pas als je terugkijkt op al die jaren en wat er allemaal is gebeurd vallen de kwartjes. Daarover schreef ik het boek Schaduwziek en met dat verhaal maak ik nu een voorstelling.
Wie weet kan ik door dit met jullie te delen tot steun zijn voor iedereen die het ook mee maakt en de ogen openen voor iedereen die om zich heen mensen treft die moeten zorgen voor een ander. Want ziekte, handicaps, geestelijke en/of lichamelijke beperkingen en de dood treffen nooit slechts een persoon.
Wat als ze zeggen dat je moeder dood gaat en het nog 15 jaar duurt?
Wat als je in plaats van cadeautjes, alleen maar zorgen cadeau krijgt?
Wat als je wilt voetballen met je vrienden, maar je eerst nog boodschappen moet doen? (en 100 andere zorgtaken)
Wat als je niet geloofd wordt op school als je te laat bent, omdat je eerst je moeder naar de w.c. moest helpen, maar je dat niet zomaar voor de hele klas wilt vertellen?
Wat als je niet meer weet waar je eigen leven is gebleven, omdat je het zorgen voor je moeder steeds op 1 zet?
En wat als je steeds opnieuw een stukje van jezelf en je moeder kwijt raakt?
15 koffers vol herinneringen
HARD AAN HET WERK AAN EEN NIEUWE VOORSTELLING – BINNENKORT MEER OVER…
Schaduwziek het boek
Ik leefde vanaf mijn 15e meer dan 15 jaar met een moeder met borstkanker. In het boek Schaduwziek laat ik zien hoe mijn moeder van elk moment dat zij nog had iets moois probeerde te maken, tot het onvermijdelijke einde werd het leven gevierd. Na het overlijden kijk ik terug op die zware en soms ook juist mooie tijd. Er komt aan bod hoe ik het gedaan heb. Hoe de omgeving reageerde. Wat er anders had gekund. Wat ik anders had gewild. En vooral hoe ik anderen kan helpen niet dezelfde fouten te maken, of in te laten zien wat een jonge mantelzorger nodig heeft.
Terugkijkend zie ik dat ik de positiviteit van mijn moeder heb geërfd. En juist die kan ze goed gebruiken in het nu. Vier het leven!
